IV. Budujemy plebanię

Dnia 7 marca 1977 rozpoczyna się kolejny ważny etap historii parafii św. Jacka, która otrzymuje pozwolenie od wojewody legnickiego na budowę plebanii przy kościele /ul. Nadbrzeżna 3/.

Dnia 7 sierpnia 1977 Legnicę dotyka klęska powodzi. W Kronice Parafialnej ks. proboszcz Kisiński zanotował: „ Powódź w Legnicy. 3/4 miasta zalane wodą. W wodzie cały park i niemal całe miasto na lewym brzegu Kaczawy. Kościół św. Jacka nie był zalany. Prosimy wszystkich o głęboką troskę o dobro wspólne i indywidualne. Prosimy o dalszą pomoc sąsiedzką. Na skrzyżowaniu ulic Obrońców Stalingradu i Marchlewskiego przed dworcem kolejowym było półtora metra wody. Woda sięga do mostu" (16. cyt. pochodzi z Kroniki Parafialnej pod datą 7.VIII.1977).

Kuria arcybiskupia ustanawia wikariuszem parafii św. Jacka z dniem 21 czerwca 1978 r. ks. Bogusława Konopkę, a rok później, 25 czerwca 1979 r. neoprezbitera ks. Stanisława Boczonia.

Od roku 1977 w kronice parafialnej coraz częściej pojawiają się informacje dotyczące budowy nowej plebanii. Są to informacje o zakupie materiałów budowlanych, prośby o prace społeczne, itp., a pod datą 30 stycznia 1978 r. zanotowano: „Rozpoczęcie kopania rowów pod fundamentu plebanii i lanie ław fundamentowych do 12 lutego br. 13 II zakończenie ław fundamentowych" (17. cyt. pochodzi z Kroniki Parafialnej pod datą 30.I.1978).

Dnia 6 sierpnia 1978 r. świat obiega wiadomość o śmierci papieża Pawła VI, a 27 sierpnia tegoż roku Kościół cieszy się wyborem na Stolicę Piotrową kardynała Albino Luciani, który przybiera imię Jana Pawła I. Po miesiącu nagle umiera Jan Paweł I, Konklawe wybiera Polaka kardynała Karola Wojtyłę na papieża, który przyjmuje imię Jana Pawła II. W 1979 roku parafia św. Jacka wraz z całą Polską przeżywa radość z pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny.

Pod datą 27 października 1979 zanotowano: „Ukończenie dachu, tj. przykrycia plebanii" (18. cyt. pochodzi z Kroniki Parafialnej pod datą 27.X.1979).

Dnia 24 lutego 1980 r. zamontowano w kościele nowe pancerne tabernakulum, wykonane we Wrocławiu, którego koszt wyniósł 35.000 zł.

Przy dacie 13 maja 1981 r. g. 17.00 kronikarz parafialny odnotowuje: „Bandycki zamach na Ojca Świętego na placu św. Piotra. W parafii modły i błagania o zdrowie Ojca Świętego i Księdza Kardynała Wyszyńskiego. 14 maja Msza św. polowa przed kościołem zmówiona przez Solidarność w intencji Ojca Świętego. We Mszy św. uczestniczyło około 5 tysięcy ludzi, choć w tym czasie odprawiano Msze św. we wszystkich kościołach Legnicy" (19. cyt. pochodzi z Kroniki Parafialnej pod datą 13.V.1981).

W roku 1981 /17 maja/ parafia św. Jacka przeżywa kolejną wizytacje kanoniczną, którą przeprowadził bp Wincenty Urban. Biskup wizytator w dekrecie powizytacyjnym zanotował: „ Parafia pw. św. Jacka w Legnicy stanowi część miasta obejmującą tzw. stare budownictwo, zamieszkałe przez ludność starszego pokolenia i liczy obecnie około 9000 wiernych. Profil społeczny jest robotniczy, a spora ilość osób, to emeryci i renciści. Zwiększa się z każdym rokiem ilość pogrzebów, a coraz mniej jest dzieci i młodzieży. Młodsze rodziny przechodzą do nowego budownictwa w innych dzielnicach miasta. W związku z tym po zbudowaniu nowego kościoła na Osiedlu Piekary na terenie sąsiedniej parafii Świętej Trójcy , należałoby pomyśleć o korekcie granic parafii. /…/ kościół jest udostępniany również celom duszpasterstwa wiernych obrządku grecko-katolickiego./…/ We Mszach św. bierze udział łącznie ok. 3.000 wiernych, a w dni powszednie ok. 200 parafian" (20. Protokół powizytacyjny, z dn. 14.09.1981 r., l.dz. 3794/81, Archiwum Legnickiej Kurii Biskupiej).

Z dniem 25 czerwca 1981 r. odwołano z parafii dwóch wikariuszy ks. Konopkę i ks. Boczonia. Ich obowiązki przejęli nowi - neoprezbiterzy: ks. Jan Marciniak i ks. Aleksander Trojan. Dnia 9 sierpnia 1981 ówczesne władze administracyjne notarialnie przekazały parafii na wieczystą dzierżawę działkę pod budowę punktu katechetycznego. Budowę budynku katechetycznego rozpoczęto jesienią tegoż roku.

Dnia 9 sierpnia 1981 ówczesne władze administracyjne notarialnie przekazały parafii na wieczystą dzierżawę działkę pod budowę punktu katechetycznego. Budowę budynku katechetycznego rozpoczęto jesienią tegoż roku.

Ze względu na zamieszkanie na terenie parafii dużej ilości rodzin kolejarskich, kościół św. Jacka staje się coraz bardziej identyfikowany z duszpasterstwem tej grupy zawodowej. Ks. Kisiński zostaje duszpasterzem kolejarzy. W związku z tym 22 listopada 1981 na Święto Kolejarzy przybywa arcybiskup wrocławski Henryk Gulbinowicz, który poświęca sztandar NSZZ „Solidarność” kolejarzy w Legnicy. Tydzień później do kościoła św. Jacka przybywa nowy prymas Polski arcybiskup Józef Glemp z okazji jubileuszu wiernych Kościoła Greckokatolickiego, dostojnika witają przed kościołem bardzo licznie zgromadzeni wierni z całego miasta.

W okresie stanu wojennego i po jego zniesieniu oraz w okresie burzliwych przemian społeczno-ustrojowych w Ojczyźnie kościół św. Jacka staje się miejscem sprawowanych Mszy św. za Ojczyznę i modlitw w intencji internowanych i prześladowanych politycznie oraz ich rodzin.

W tym czasie trwa ciągle budowa domu katechetycznego, dołączonego do nowo wybudowanej plebanii. Okazuje się, że zasoby pieniężne jakie zdołała zgromadzić parafia są niewystarczające, dlatego w styczniu 1983 r. proboszcz parafii, ks. Kisiński, prosi kurię wrocławską o subwencję pieniężna na ten cel. Pomoc w wysokości 200.000 zł. zostaje przydzielona. Prace wykończeniowe mogą być zatem kontynuowane. Dodatkową pomocą jest zwolnienie parafii ze świadczeń na rzecz diecezji do lipca 1984 r.

Dnia 28 maja 1983 r. w kościele św. Jacka w Legnicy odbywają się święcenia kapłańskie dwóch diakonów Kościoła Greckokatolickiego. Święceń udziela arcybiskup wrocławski Henryk Gulbinowicz.

21 czerwca 1983 roku duża liczba tutejszych parafian uczestniczy w spotkaniu z Ojcem Świętym Janem Pawłem II na wrocławskich Partynicach, podczas jego II pielgrzymki do Ojczyzny.

Dnia 25 czerwca 1984 r. kościół św. Jacka gościł delegata Ojca Świętego arcybiskupa Marusyna, przewodniczącego Watykańskiej Kongregacji Kościołów Wschodnich, któremu towarzyszył metropolita wrocławski, przybyłemu na zaproszenie Kościoła Greckokatolickiego.

Na odpust parafialny 17 sierpnia 1984 r. przybył arcybiskup metropolita wrocławski, który dokonał poświęcenia nowej plebanii i ukończonego już wtedy domu katechetycznego.

W październiku 1984 roku mieszkańcy dzielnicy zwanej Pawice, obsługiwanej dotąd przez parafię pw. św. Jana Chrzciciela w Legnicy wystosowali do kurii metropolitalnej we Wrocławiu prośbę, aby ze względów komunikacyjnych /lepszy dojazd/ odłączyć ich od dotychczasowej parafii i przyłączyć do parafii pw. św. Jacka. Po konsultacjach z miejscowymi duszpasterzami kuria biskupia wydała rozporządzenie z datą 13.12.1984 r., aby opiekę nad mieszkańcami Pawic przejęła parafia św. Jacka bez jakichkolwiek zmian terytorialnych. Tak też się stało.

Rok 1984 w parafii zakończył się wizytą jeszcze jednego dostojnika kościelnego. Był nim prymas Polski kardynał Józef Glemp, który jako ówczesny ordynariusz Kościoła Greckokatolickiego w Polsce, przybył tu wizytując wiernych tego Kościoła. Obecność wiernych Kościoła Greckokatolickiego, który wówczas nie miał jeszcze statusu prawnego Polsce ze względów politycznych, w rzymskokatolickiej świątyni parafii św. Jacka, a dokładniej wykorzystywanie jej dla sprawowania liturgii obydwu obrządków, stwarzało dość trudną sytuację dla wiernych jednej i drugiej wspólnoty. Ponieważ „nieistniejący” wg. ówczesnego prawa polskiego Kościół, nie mógł występować o pozwolenie na budowę kościoła, sprawę tę kuria arcybiskupia zleciła proboszczowi parafii św. Jacka, który miał wystarać się o pozwolenie na budowę pomocniczego obiektu sakralnego. Po jego wybudowaniu miał on służyć na nabożeństwa greckokatolickie. Ksiądz Kisiński zaproponował, aby zamiast budowy nowego kościoła spróbować przejąć niewykorzystywany kościół ewangelicko – augsburski N. M. Panny. Kuria nie wyraziła na to zgody.

Rok 1985 przynosi kolejne zmiany personalne w parafii. Nowymi wikariuszami z dniem 12.06.1985 r. w miejsce ks. Marciniaka i ks. Trojana zostają neoprezbiter ks. Krzysztof Bigoń i ks. Stanisław Binek.

W 1986 r. Ks. kardynał Henryk Gulbinowicz arcybiskup metropolita wrocławski przeprowadza wizytację kanoniczną w dekanacie Legnica. Wizytacja rozpoczyna się od wizytacji parafii św. Jacka, która wówczas jest parafia dziekańską. W dekrecie powizytacyjnym można przeczytać m.in.: „Parafia św. Jacka w Legnicy jest obecnie parafią dziekańską, a równocześnie najmniejszą w tym mieście. Początkowo liczba wiernych wynosiła ponad 10.000, a obecnie liczba zmalała. Młodzi masowo przeprowadzają się na osiedla. Obecnie w większości parafię stanowią ludzie starsi, emeryci i renciści. W roku 1981 pogrzebów 82, a w roku 1985 pogrzebów 149. Ludzie są szczerze pobożni i znają się wzajemnie, po sąsiedzku i chętnie sobie pomagają. Wierni są ofiarni i chętnie spieszą z pomocą. Przy budowie plebanii i domu katechetycznego na każde wezwanie przychodziło około 30 osób do pracy. Jest jednak duży margines ludzi żyjących z dala od Kościoła, często przez pijaństwo i rozwody" (21. Protokół powizytacyjny, z dn. 15.05.1986 r., l.dz. 1568/86, Archiwum Legnickiej Kurii Biskupiej).

Dnia 14 lutego 1987 r. wikariuszem parafialnym w parafii św. Jacka zostaje przeniesiony z parafii Włochy ks. Jerzy Mitręga, a 12 czerwca tego roku dołącza do niego ks. Sławomir Białobrzeski, neoprezbiter.

Dekretem z dn. 10 marca 1987 r. metropolita wrocławski dokonuje reorganizacji „niektórych rozległych dekanatów Archidiecezji”. W ten sposób Legnica zostaje podzielona na dwa dekanaty Legnica Wschód z siedzibą przy parafii Świętej Trójcy i Legnica Zachód z siedzibą przy parafii św. Apostołów Piotra i Pawła. Parafia św. Jacka zostaje włączona do dekanatu Legnica Zachód.

Dnia 28 sierpnia 1988 r. Kościół Greckokatolicki obchodzi jubileusz 1000-lecia chrztu Rusi Kijowskiej. Główne uroczystości, na które przybywa ks. kardynał Józef Glemp, prymas Polski, wraz z towarzyszącymi licznymi biskupami, odbywają się w kościele św. Jacka. Wydarzenie to upamiętnia mosiężna tablica zamontowana na ścianie po prawej stronie wejścia do kościoła.

W roku 1989 powraca sprawa budowy obiektu sakralnego dla Kościoła Greckokatolickiego. Opieszałość, czy wręcz niechęć, miejscowych władz powoduje poważne utrudnienia w tym względzie, mimo, rozmów jakie kardynał Gulbinowicz przeprowadził z wojewodą legnickim. Władze wojewódzkie tłumaczyły tę zwłokę „pomyłką”, sugerując jakoby parafia św. Jacka planowała budowę kościoła prawosławnego.

Dla wiernych parafii greckokatolickiej, którzy korzystają z kościoła św. Jacka dzień 30 lipca 1989 r. zapisuje się jako data historyczna i radosna. Ich dotychczasowy proboszcz ks. Jan Martyniak zostaje podniesiony do godności biskupa przez Ojca Świętego Jana Pawła II.

Z dniem 26 czerwca 1989 r. następuje kolejna zmiana na stanowisku wikariusza parafialnego, którym zostaje ks. Zbigniew Drobot; natomiast 25 czerwca 1990 r. wikariuszami zostają mianowani: neoprezbiter ks. Dariusz Kowalczuk i ks. Marek Mikicionek, a dokładnie rok później /25 czerwca 1991 r./ ks. Roman Raczak.

W międzyczasie parafia przeżywa kolejną wizytację pasterską. Tym razem wizytację przeprowadza 7 kwietnia 1991 r. ks. Biskup Tadeusz Rybak. Z dekretu powizytacyjnego: „ Położona w śródmieściu Wspólnota Parafialna obejmuje ok. 8.500 mieszkańców, którzy ze względu na warunki mieszkaniowe dość często emigrują do innych dzielnic, a w miarę jak powoli rozwija się nowe budownictwo mieszkalne, przybywają inni ludzie. Te zmiany w ostatnich czasach wpłynęły dość znacznie na oblicze duchowe i stan społeczny. /…/ Starsza generacja parafian, która stanowią już teraz przeważnie emeryci i renciści, to ludzie związani mocno i tradycyjnie z Kościołem, życzliwi i oddani. Na nich to opiera się systematyczne życie Wspólnoty i oni materialnie najbardziej wspierają funkcjonowanie parafii. Dość poważna część osób lub rodzin jest luźno związana z Kościołem i raczej obojętna religijnie. Niektórzy stanowią margines społeczny, są to alkoholicy i rozwodnicy, a także przestępcy kryminalni, gdyż tworzą meliny pijackie i dokonują bandyckich napadów rabunkowych, połączonych czasem z morderstwem. W ocenie ogólnej ks. Proboszcz zauważa osłabienie religijności i spadek poziomu moralnego w ciągu ostatnich lat. Po wybudowaniu nowych mieszkań w centrum miasta i zasiedleniu ich przez normalne rodziny rozwojowe, można będzie liczyć na poprawę tej niewesołej sytuacji" (22. Protokół powizytacyjny, z dn. 07.04.1991 r., l.dz. 3700/91, Archiwum Legnickiej Kurii Biskupiej).

W tym czasie wikariuszem parafialnym zostaje ks. Krzysztof Kiełbowicz oraz na prośbę miejscowego proboszcza, tutejszy parafianin ks. Klemens Dzikowicz, który po sekularyzacji z zakonu paulinów został prezbiterem diecezjalnym.