III. Początki parafii

Przełomową datą w powojennej historii kościoła św. Jacka w Legnicy jest dzień 1 sierpnia 1968 r, kiedy to kuria arcybiskupia we Wrocławiu mianuje dotychczasowego administratora parafii p.w. N. Maryi Panny na Piasku we Wrocławiu ks. Tadeusza Kisińskiego, wikariuszem kooperatorem parafii pw. Świętej Trójcy z przeznaczeniem do obsługi kościoła św. Jacka w Legnicy, a 2 września tego roku kuria określa terytorium, które ma należeć do kościoła św. Jacka. W ślad za tym pismem idzie polecenie arcybiskupa wrocławskiego Bolesława Kominka skierowane do ks. Tytusa Korczyka, aby ułatwił ks. obsługę kościoła św. Jacka. Do pomocy ks. Kisińskiemu przydzielono dotychczasowego wikariusza parafii Świętej Trójcy, ks. Kazimierza Rąckiego. Faktyczne objęcie administrowania kościołem przez ks. Kisińskiego nastąpiło 1 września 1968 roku. Założono wówczas księgi parafialne i rozpoczęto odrębną katechizacje. Jedną z pierwszych inicjatyw gospodarczych nowego duszpasterza było założenie oświetlenia wokół kościoła. W pracach tych pomagała liczna grupa wiernych, którym przewodniczył pan Jan Popławski. W dalszej kolejności wykonano nową instalację nagłośnieniową.

Dnia 25 października 1968 roku kuria arcybiskupia kieruje drugie pismo do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z prośbą o zezwolenie na utworzenie parafii pw. św. Jacka w Legnicy. Podobnie jak za pierwszym razem odpowiedź jest negatywna 11. W sprawozdaniu przedwizytacyjnym /11.05.1969/ ks. Kisiński w uwagach ogólnych o parafii zanotował: „Środowisko robotnicze niezamożne, duży procent ludzi w podeszłym wieku i emerytów, mało dzieci i młodzieży. Środowisko podatne na pracę duszpasterską.”

Tuż po objęciu kościoła św. Jacka przez ks. Kisińskiego powierzona Mu wspólnota przeżyła dwa bolesne doświadczenia – włamanie do kościoła. Pierwsze miało miejsce w nocy z 26/27 października 1968 r, drugie w nocy 7/8 lutego 1969r. Milicja sprawców nie wykryła i śledztwo w tej sprawie umorzono. Pierwszą wizytację kanoniczna przeprowadził dnia 11 maja 1969 r. ówczesny biskup pomocniczy Paweł Latusek w towarzystwie ks. Edwarda Góreckiego.

Z dniem 28 lutego1970 r. kuria arcybiskupia mianuje wikariuszem kooperatorem kościoła św. Jacka ks. Stanisława Jazowieckiego. Trzecia prośba kurii arcybiskupiej do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej o zezwolenie na utworzenie parafii przy kościele pw. św. Jacka w Legnicy nosi datę 7 grudnia 1970 r. Na marginesie kopii tego pisma widnieje notatka: decyzja odmowna z dn. 9.01.1971 12. Zwieńczeniem wykonania nowej polichromii i wystroju kościoła z roku 1966 było wykonanie i umieszczenie w nastawie ołtarza głównego obrazu św. Jacka, którego autorem był Jan Molga. Poświęcenia obrazu dnia 10 października 1971 r. dokonał ówczesny biskup pomocniczy z Wrocławia Wincenty Urban.

W odpowiedzi na kolejną prośbę kurii arcybiskupiej z dnia 13 stycznia 1972 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu wydaje pozytywną decyzję w sprawie utworzenia parafii przy kościele św. Jacka i mianowanie administratorem tejże parafii ks. Tadeusza Kisińskiego. Parafia św. Jacka w Legnicy, mocą dekretu Arcybiskupa Wrocławskiego Bolesława Kominka, z dn. 18 lutego 1972 r. 13 rozpoczyna swoje istnienie z dniem 1 marca 1972 r. Administratorem parafii w tym samym dniu zostaje mianowany ks. Tadeusz Kisiński, a ks. Jazowiecki zostaje mianowany wikariuszem kooperatorem parafii św. Jacka z dniem 18 maja 1972 r. Decyzja kurii Arcybiskupiej o utworzeniu parafii św. Jacka spotkała się z dość nieprzychylnym stanowiskiem ks. Tytusa Korczyka, proboszcza parafii pw. Świętej Trójcy oraz tamtejszego wikariusza.

Dnia 11 czerwca 1972 r. „ruszył zegar na wieży kościoła św. Jacka. Zegar był nieczynny od II wojny światowej. Kapitalnego remontu dokonał proboszcz parafii własnymi rękoma. Remont trwał 1 miesiąc. /…/ Zegar nakręca się 1 raz na tydzień. Do nakręcania zaangażowano p. Władysława Jarosza, dawnego ministranta /…/ Na remont wierni złożyli około 25.000 zł., co wystarczyło na pokrycie kosztów” 14 W kronice parafialnej zanotowano pod datą 17 sierpnia 1972, że odbyła się uroczystość odpustu parafialnego o godz. 19.00, w której uczestniczyło ok. 4 tysiące wiernych.

Z dniem 1 września 1972 r. obowiązki wikariusza kooperatora objął Pallotyn ks. Henryk Mojecki, który został przyjęty do pracy w Archidiecezji Wrocławskiej na 3-letni okres próbny. Natomiast 30 czerwca 1973 r. wikariuszem kooperatorem parafii został mianowany neoprezbiter ks. Benedykt Marczak.

W dniach od 9 do 17 marca 1974 r. odbyły się misje parafialne, które prowadzili ojcowie redemptoryści z Barda pod przewodnictwem o. Stanisława Golca. Do spowiedzi przystąpiło ok. 3 .000 wiernych, a w czasie misji rozdano ok. 10.000 Komunii Św.! W czasie trwania misji 10 marca 1974 r. odszedł do wieczności kardynał Bolesław Kominek arcybiskup metropolita wrocławski. Tymczasowo rządy w Archidiecezji objął wybrany przez kapitułę wrocławską biskup Wincenty Urban.

Z dniem 1 lipca 1974 r. obowiązki wikariusza obejmuje neoprezbiter ks. Tadeusz Fitych, w miejsce odwołanego ks. Benedykta Marczaka. W lutym 1975 r. parafia podjęła się renowacji witraży. Inwestycja ta kosztowała ok. 30.000 zł, na co złożyli się przede wszystkim renciści i emeryci. Natomiast w kwietniu tegoż roku wyzłocono wskazówki zegara wieżowego złotem 16-karatowym Z dniem 20 czerwca 1975 r. obowiązki wikariusza obejmuje neoprezbiter ks. Antoni Akińcza.

W styczniu 1976 r. Ojciec Święty Paweł VI ustanawia biskupa Henryka Gulbinowicza ordynariuszem Archidiecezji Wrocławskiej. Dnia 23 maja 1976 r. bp Wincenty Urban przeprowadził wizytację kanoniczną. W dekrecie powizytacyjnym czytamy m.in.: „Wspólnota parafialna liczy obecnie ok. 10.000 wiernych, w tym ok. 3,500 rodzin, z których większość stanowią robotnicy zatrudnieni w kolejnictwie i renciści. Około 50 % ludności to ludzie starsi, wysłużeni, emeryci, zamieszkujący stare budownictwo od roku 1945. Stąd też praca duszpasterska jest nastawiona na opiekę nad ludźmi starymi, chorymi, samotnymi oraz biednymi, oczekującymi pomocy duchowej i materialnej. Normalna działalność parafii utrudnia w znacznym stopniu brak własnej plebanii, kancelarii oraz innych pomieszczeń koniecznych dla sprawnego funkcjonowania wszelkich agend duszpasterskich. Ksiądz Proboszcz i jego Współpracownicy korzystają chwilowo z gościnności sąsiedniej parafii Świętej Trójcy i zamieszkują część tzw. wikarówkę. /…/ Wierni odznaczają się dobrą religijnością, przynajmniej w tej części, która obejmuje osoby od początku związane z tym środowiskiem. Obojętnych pod względem religijnym oblicza się na 20%, a niewierzących ok. 5%. /…/ W pięciu Mszach św. odprawianych w niedziele uczestniczy przeciętnie ok. 5.000 osób. Rocznie rozdziela się ponad 100.000 Komunii św. /…/ Są w parafii rodziny wielodzietne mające ponad siedmioro dzieci. /…/ Duże spustoszenie w życiu rodzinnym i społecznym czyni alkoholizm, wybryki chuligańskie /…/ Rodzice narzekają na trudności wychowawcze z dorastającą młodzieżą, są zapracowani i twierdzą , że nie mogą poświęcić więcej czasu swoim dzieciom. /… / Katechizacja odbywa się w trzech pomieszczeniach w kościele parafialnym. Jedno stanowi obszerna kaplica Dobrego Pasterza, która służy zarazem różnym zebraniom duszpasterskim oraz celom liturgicznym, druga Matki Bożej Królowej Polski pod jednym z balkonów, z osobnym wejściem z zewnątrz i trzecia niewielka pod chórem.”

Z dniem 18 października 1976 r. parafia otrzymuje nowego wikariusza w osobie ks. Tadeusza Farysia, a dnia 20 czerwca 1977 r. obowiązki wikariuszy parafii św. Jacka obejmują neoprezbiterzy ks. Jerzy Jerka i ks. Zenon Stoń.